De nieuwe Russische premier, Vladimir Poetin, verklaarde gisteren onomwonden dat ‘de oorlog is begonnen’, terwijl Russische tanks Zuid-Ossetië binnenrolden. Het is moeilijk te voorspellen waar het conflict gaat eindigen. Wat wel zeker is: de escalatie is onheilspellend, kan veel mensenlevens kosten en ook de Westerse energievoorziening overhoop gooien.
Onder internationale waarnemers gaat al jarenlang de schampere opmerking mee dat ‘het ergste wat kan gebeuren met de bevroren conflicten in de Kaukasus, is dat ze ontdooien’. Een van die hoge waarnemers in Georgië vertelde deze krant: ‘Je nooit weet wat er hier gebeurt, je weet niet wie begint met schieten, of waarom. Beide zijden zijn perfect in staat om op het meest onmogelijke moment de domste dingen te doen.’
Tot gisterochtend was Zuid-Ossetië officieel een klassiek afscheidingsconflict. Na de val van de Sovjet-Unie, na een opstoot van Zuid-Ossetische pro-Russische gevoelens én een opstoot van Georgisch nationalisme, was het schamele republiekje in 1992 de facto afgescheiden van Georgië. Er vielen doden, mensen moesten op de vlucht en het conflict bleef aanmodderen omdat niemand dezelfde oplossing wou aanvaarden, ondanks eindeloze pogingen tot internationale bemiddeling.
Zeker sinds in 2004 de pro-Westers-zionistische president Michail Saakasjvili na een staatsgreep (“revolutie” genaamd en betaald door de VS-lobbies) aan de macht kwam in Georgië – en onomwonden zijn kandidatuur stelde voor een Navo-lidmaatschap – voelde Moskou zich perfect in zijn sas met de ‘bevroren conflicten’. Telkens als Saakasjvili te hoog van de toren blies, was er via de afvallige regio’s altijd eenvoudig een incident te creëren.
De ene dag vloog een Russische straaljager door Georgisch luchtruim – al ontkende Moskou dat altijd officieel. De volgende dag viel een bom naast een Georgisch dorp. Intussen deelde Moskou kwistig Russische paspoorten uit aan de Zuid-Ossetiërs, zodat die haast allemaal Russische staatsburgers zijn.
De gretigheid van Saakasjvili om de afvallige regio’s terug te krijgen, maakt dat ook Georgië niet vrijuit gaat. Saakasjvili had twee opties: blijven dreigen met geweld, of zijn land tot een modelstaat in de verpauperde Kaukasus maken en zo proberen de afvallige regio’s terug te lokken. Hij koos voor de gemakkelijkste oplossing: de eerste.
De gevolgen van het huidige conflict kunnen onheilspellend zijn. Voor Rusland is dit een zaak van prestige, macht en misschien zelfs van controle over de cruciale oliepijpleiding die vanuit Azerbeidzjan via Georgië naar Turkije loopt – de enige pijpleiding in de regio die Rusland links laat liggen en het Westen hoop biedt om de Russische greep op onze energievoorziening te doorbreken.
De vraag is dus waar de Russische tanks gaan stoppen. Kiest Moskou voor een grootschalig conflict en rolt het tot in Tbilisi?
Lees de rest van dit artikel »
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.