NAVO-spelletjes

Paul Geudens in de Gazet van Antwerpen op 4 april 2008

http://gva.typepad.com/standpunt/2008/04/navo-spelletjes.html

Wij dachten dat België wereldkampioen was in het maken van ingewikkelde, onleesbare compromissen. Maar we hebben serieuze concurrentie. Bij de NAVO kunnen ze er ook iets van. Dat blijkt nogmaals op de top van de regeringsleiders in de Roemeense hoofdstad Boekarest.

Neem nu het geval Macedonië. Van de 26 NAVO-lidstaten willen er 25 die ex-Joegoeslavische republiek erbij. Behalve Griekenland. Dat land doet moeilijk over de naam. Macedonië is namelijk ook een provincie van Griekenland. Daar moet dus eerst een oplossing voor gevonden worden. 

Dagen heeft men daarover gepalaverd. Uiteindelijk werd vastgesteld “dat Macedonië kan toetreden op voorwaarde dat een vergelijk wordt gevonden over de naam”. Na ampel beraad werden ook tegen die formulering linguïstische bezwaren aangetekend. En nu luidt het dat “Skopje nog geen lid kan worden wegens het geschil met Griekenland. Zodra echter een compromis wordt gevonden, kan het wél.” Het benieuwt mij echt te weten hoeveel diplomaten hun nachtrust hebben opgeofferd voor die tekstverandering, voor zover het er een is trouwens.

Misschien word ik wel te cynisch voor deze stiel. Ik geloof er bijvoorbeeld geen jota van dat die andere fundamentele discussie, namelijk of Oekraïne en Georgië lid mogen worden van de Atlantische club, ook maar iéts te maken heeft met het wezen van de NAVO zelf. Of die twee landen er nu bij zijn of niet, dat maakt voor die internationale instelling weinig of niets uit. Voor die landen trouwens ook niet bijster veel.

Waar gaat het dan wél over? Over de voortzetting van de koude oorlog tussen de Verenigde Staten en Rusland. Na de val van het communisme heeft Rusland zijn invloedssfeer gestadig zien afnemen. Landen als Polen, Tsjechië en Hongarije zijn onvoorwaardelijk overgelopen naar de andere kant. Het zijn de trouwste bondgenoten van Amerika geworden. Getuige het raketschild dat president Bush daar mag onderbrengen. In twee landen die vroeger bij het Warschaupact waren! Zoals ook Roemenië trouwens, nu gastland voor de NAVO-top. Wie had het twintig jaar geleden kunnen bedenken?

Rusland, toen nog min of meer de evenknie van de VS, ziet dat met lede ogen aan. Het wil de afvalligheid stoppen. Temeer omdat in die landen – zeker in Oekraïne en Georgië – nog veel Russen wonen. Amerika van zijn kant zoekt in Europa nieuwe bondgenoten. Frankrijk, Duitsland en ook België zijn immers niet meer de trouwe schoothondjes van weleer. Het heeft dat ondervonden met de Irak-oorlogen.

De twee grootmachten hebben de NAVO uitgekozen als slagveld voor hun onderlinge machtsspelletjes. Bush wil iedereen binnenpakken die zin heeft. Hoe oostelijker gelegen, hoe liever hij het heeft. Hetgeen Poetin op de zenuwen werkt en doet dreigen met een erkenning van Abchazië en Zuid-Ossetië, toevallig twee opstandige republieken die zich willen afscheuren van Georgië, toevallig een kandidaat voor de NAVO.

Ik kan mij meer en meer vinden in de woorden van premier Yves Leterme: “Ik ga met enige tegenzin naar Boekarest.”

De heren Bush, Brown, Poetin en andere Sarkozy’s zouden die twee dagen beter volledig gebruikt hebben voor zaken die er echt toe doen, zoals de uitzichtloze oorlog in Afghanistan en de erbarmelijke levensomstandigheden van de mensen die daar wonen.